BOEKvier 1959

BOEKvier 1959

BOEKvier 1959

WOORD VOORAF

Een nieuw project? Het is nu 15 september 2010. Zal ik beginnen aan de opmaak van BOEKvier naast vele andere besognes? Ik heb de laatste maanden weer veel toegevoegd aan mijn digitale Boekbestanden. Het blijft een levend, dynamisch geheel, uit alle fysieke en geestelijke hoeken en gaten duikt telkens weer nieuw materiaal op, dat ik wil vastleggen, wil toevoegen, ja, zou willen publiceren. Hoeveel tijd is me nog gegeven?

Leven is schrijven. Leven is genieten van herinneringen. Maar wel met een groot voorbehoud: 1959 wordt een Rampjaar…

Spelling: De brieven van mijn moeder heb ik – uiteraard – in háár oude spelling gehandhaafd, dat geeft er een extra charme aan. Wel heb ik gemeend enkele modernismen aan te brengen, zoals het weglaten van hoofdletters voor maand- en dagnamen, alsmede een enkele spelling- wijziging. Maar ‘pyama’ heb ik gehandhaafd; de spelling “pyjama” krijg ik niet uit mijn toetsenbord.

*****

25 januari 2011. De tekst is gereed voor 1959: ja, een Rampjaar, het levert een dik BOEKvier op. Het begon al met de woon- en fietsomstandigheden ten noorden van Amsterdam-Noord: Goudreinetstraat in Tuindorp Oostzaan. De tuinen hebben Ank en ik niet meegemaakt in onze primitieve betonblokwoning in een onherbergzaam oord met zandhopen, sneeuw, ijs en overstromingen. Elke dag, 6 x per week op en neer fietsen naar Draka aan het IJ. Het was alsof er altijd een felle harde wind woei die me van een kale dijk wilde blazen.

Desondanks leek het een mooi jaar te worden. Ik kon al mijn energie kwijt in mijn werk, kreeg gehoor voor mijn voorstellen, en Ank was in verwachting.

Pats, bevolkingsonderzoek: acute t.b.c.; een oud litteken in mijn long was actief geworden. Onmiddellijk naar het NSS, Nederlands Studenten Sanatorium. Kuren ja, maar ook alle gein en ongein doen die daar mogelijk bleek. “Studenten” die het gezag alsmaar bleven uitdagen, vrijheid zoekend waar geen vrijheid mag. Ook de meisjes-patiënten doen mee in een informele groep ‘de Dellen’. Wim wordt verliefd op ‘leidster’ Sietske. Ank verkommert eenzaam in het Tutti-fruttidorp. Erger: Ank baart een doodgeboren kindje. Wim wil scheiden van Ank en doet dat op een kleingeestige wijze. Wim wordt wegens wangedrag uit het ‘san’ gezet. Wim wordt wegens de scheiding bij Draka ontslagen. Zijn zuster Tin en haar oudleraar Nederlands besluiten een pijnlijke relatie na 17 jaar te beëindigen: zij kan niet scheiden; hij kan niet scheiden. Mamsie lijdt erg onder het wangedrag van Wim en vreest bovendien, dat Tin haar leven niet meer aan kan. De gezondheid van Vader gaat dit jaar hard achteruit. Wim blijft nog even student en kan voor ƒ 1,05 in de mensa warm eten. Hij verliest Sietske. Maar Ank verliest veel meer.

Één litteken is geheeld, vele nieuwe zijn ontstaan.